Җырлыйсыңмы, елыйсыңмы?..
Бәгырьдән каннар тамызып,
Бер туфракта җиргә яралганбыз,
Бер үк суны эчеп үскәнбез.
Хыялларны канат иткәнбез дә
Төрле якка очып киткәнбез.
Төрле тарафларда торган җирләр –
Ил кочагы җылы һәм иркен.
Гаилә, бала, онык һәм туруннар…
Эштә кайнашабыз без һәркөн.
Ә күңелдә… Сагыну туган җирне,
Туганнарны, туган авылны.
Якын аның ләйсән яңгыр яуган,
Ә күңелдә… Сагыну апайларны,
Әткәй чапкан яшел печән исен,
Бирде тәрбия дә, гыйлем дә.
Гел җырымда минем, телемдә.
Моңы белән авыл моңлы итте,
Туган кадерен белеп үстерде.
Гармун чыңы белән елаттырды,
Кәмитләре белән көлдерде.
Ихласлыгы җанны иркәләде,
Йөрәкләргә гамьле ут якты.
Әнкәй сүзе – авыл фатыйхасы:
– Хур итмәгез, кеше булыгыз!
– Йөз аклыгы бар нәрсәдән кыйммәт –
Син үстердең, Авыл, Кеше иттең,
Зур дөньяга ачтың күзләрне.
Мәрхәмәтең җиһанга да сыймый,
Табып булмый лаек сүзләрне.
Туган нигез, туган туфракта.
Туган авыл, синең өчен газиз
Балаларың, кайда булсак та.
… Сагынуны канат итәбез дә
Очып кына кайтып җитәбез.
Без синеке, авыл, мәңгелеккә,